Η Έρημη χώρα του T.S. Eliot περιγράφει πολύ εύστοχα τις εικόνες του Κώστα Παππά. Στα ελιοτικής εμπνεύσεως τοπία του η γη μοιάζει πεθαμένη και η πόλη εξωπραγματική.
Στα χιμαιρικά τοπία του Παππά δεν υπάρχει πλήθος. Ο θάνατος (με τη μορφή μιας πανδημίας ίσως) τους έχει ξεκάνει όλους. Σαν να επικρατεί ένας αιώνιος χειμώνας σε αυτά τα παντέρημα τοπία, μια παγωνιά που διαρκεί για πάντα. Κοιτώντας τα σχέδια του Παππά, σου έρχονται αυτομάτως στο νου λέξεις όπως: δυστοπία, ετεροτοπία, φουτουριστική τοπιογραφία, φανταστικά κτίσματα, υποκειμενική αρχιτεκτονική, επιστημονική φαντασία, απαγορευμένη ζώνη, αδιάφορα βιομηχανικά τοπία.
Όλα τα σχέδια του Παππά είναι μαυρόασπρα, λες και το χρώμα είναι άγνωστη έννοια, λες και ο καλλιτέχνης πάσχει από χρωμοφοβία. Από αυτή την άποψη, είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι αυτή την έλλειψη αντισταθμίζουν φωτιστικά σώματα -ευθείς λαμπτήρες φθορισμού και φωτιστικά γραφείου στερεωμένα πάνω σε τρίποδα- που καταυγάζουν τα σχέδια μετατρέποντας την αίθουσα σε σκοτεινό θάλαμο και την έκθεση σε ονειρική εγκατάσταση. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικό περιβάλλον που προσφέρει στον θεατή μια εμβυθιστική εμπειρία. Ο τίτλος της έκθεσης («Litost») είναι δανεισμένος από μια αμετάφραστη τσέχικη λέξη που περιγράφει ο Milan Kundera στο Βιβλίο του γέλιου και της λήθης.
Επιμέλεια έκθεσης: Χριστόφορος Μαρίνος, ιστορικός τέχνης, επιμελητής εικαστικών εκθέσεων και δράσεων του ΟΠΑΝΔΑ.